भाव : नारी ने नारायणी बनावती हितशिक्षा
नाथ कहे तुं सुणने नारी, शिखामण छे सारी जी;
वचन ते सघळां वीणी लेशे, तेहना कारज सरशे, शाणी थइए ज.
जात्रा जागरण ने विवाहमां, माता साथे रहीए जी;
सासरियामां जळ भरवाने, सासु साथे जइए
दिशा अंधारी ने एकलडां, मार्गमां नवि जइए जी;
एकली जाणी आळ चढावे, एवुं शाने करीए
व्हाणामां व्हे लेरा उठी, घरनो धंधो करीए जी;
नणंद जेठाणी पासे जइने, सुख दु:ख वात न करीए
चोकमां चतुराइए रहीए, रांधता नवि रमीए जी;
सहुको ने प्रसाद करावी, पाछळ पोते जमीये
गांठे पहेरी घरमां रहीए, बहार पग नवि भरीए जी;
ससरा-जेठनी लाज करीने, म्हों आगळथी खसीए
छूटे केशे शिर उघाडे, आंगणामां नवि जइए जी;
पुरुष तणो पडछायो देखी, म्हों आगळ नवि रहीए
एकांते दियरीया साथे, हाथे न ताळी लइए जी;
प्रेम तणी जो वात करे तो, म्हों आगळथी खसीये
आभरण पहेरी अंग शोभावी, हाथे दर्पण न लइए जी;
पियुडो जो परदेश सिधावे तो, काजळ रेख न दइए
पियुडा साथे क्रोध न करीए, रिसायेला नवि रहीये जी;
छैयां-छोरू-छोकरडांने, ताडन कदीय न करीये
उज्जड मंदिरमांहि क्यारे, एकलडां नवि जइए जी;
एकली जाणी आळ चढावे, एवुं शाने सहीए
ङ्गिरियल नारीनो संग न करीए, तस संगे नव ङ्गरीये जी;
मारग जोतां विचार करीने, ऊंडो पाव न धरीये
उदयरत्न वाचक एम बोले, जे नरनारी भणशे जी;
तेहना पातक दूरे टळशे, मुतक्तपुरीमां जइ मळशे
No comments yet.
Leave a comment